Opera

www.audio-muziek.nl, 03. May 2004
(...) Tatsache ist, dass er (...) die überwältigendste und mitreißendste Wagner-Vorstellung dirigierte, die ich jemals von ihm gehört habe. Der Perfektionist Haenchen war so begeisternd, dass er die Partitur scheinbar vollständig loslassen konnte und das Orchester mit einer impressionistischen Gebärdensprache leitete, die manchmal an Karajan denken ließ – und mit Resultaten, die das ebenfalls taten.
Die Haagsche Courant stellte zurecht fest, dass Haenchen sich nun mit jedem großen Wagnerdirigenten, lebend oder tot, messen kann und die Vorstellung war ein so enormes musikalisches Erlebnis, dass man den ganzen Abend gleich noch einmal hören wollte.

Veelbelovende opmaat tot een nieuwe 'Ring' Richard Wagner: Die Walküre
Abonnees van de Volkskrant is het waarschijnlijk ontgaan, maar lezers van andere dagbladen en luisteraars naar culturele radiorubrieken weten inmiddels dat Het Muziektheater zaterdag een grootse avond heeft beleefd. Eigenlijk had het 'gewoon maar' de eerste van een nieuwe reeks voorstellingen moeten worden van Die Walküre in de regie van Pierre Audi, als opmaat voor een reprise van de complete Ring. Een herhaling dus, maar het werd een opzienbarende stap voorwaarts ten opzichte van de productie uit 1998. Dat danken we allereerst aan het feit dat de hele tetralogie nu is toevertrouwd aan een orkest, het Nederlands Philharmonisch, en gelukkig staat dat wederom onder leiding van Hartmut Haenchen, want Edo de Waart heeft zijn functie als chef-dirigent voortijdig neergelegd - en pikant detail: zijn naam is al tijdens het lopende seizoen uit de namenlijst van De Nederlandse Opera verdwenen. Haenchen blijft dus 'terugkomen' (het is niet de eerste keer) en hij doet dat ook steeds overtuigender. Of het gewoon rijping is, of nog meer betrokkenheid dan voorheen, of het feit dat hij met het NedPhO kan lezen en schrijven, is allemaal niet belangrijk - het zal wel een combinatie van factoren zijn. Feit is dat hij afgelopen zaterdag de overrompelendste en meeslependste Wagner-voorstelling dirigeerde die ik ooit van hem gehoord heb. De perfectionist Haenchen was zo bevlogen, dat hij de partituur schijnbaar volledig kon loslaten en het orkest leidde met een impressionistische gebarentaal die mij soms aan Karajan deed denken - en met resultaten die daaraan beantwoordden.

De Haagsche Courant merkte terecht op, dat Haenchen zich kan nu meten met iedere grote Wagner-dirigent, levend of dood, en de voorstelling was zo'n enorme muzikale belevenis, dat ik die hele avond zou willen overdoen! Niet alleen om Haenchen en het orkest overigens, maar vanwege het geheel.

Paul Korenhof