..."Bij de openingsmaten, de fameuze openingsmaten, van Tristan, met de akkoorden die pas oplossen als Isolde in extase en hoogste lust haar laatste adem uitblaast, werd al duidelijk dat de orkestleden op de punt van hun stoelen zaten. Een enorme concentratie, een voorbeeldige aandacht voor details en een visie die de eerste met de laatste noot in een organische opbouw verbond, werden tentoongespreid in
een uitvoering die tot de besten behoort die ik ooit gehoord heb. ...
....
een topdirigent die elke noot van de partituur kent en koestert en tot bloei laat komen, is een belevenis, zowel fysiek als geestelijk, om hopelijk nooit te vergeten.
Zonder het orkest ook maar iets te kort willen doen, kan ik me niet herinneren dat ik het ooit zo betrokken, zo geconcentreerd, zo mooi heb horen spelen. Over de solisten volstaat te zeggen dat ik niet verwacht een veel betere Sieglinde en Siegmund voor deze eerst akte van Die Walküre te zullen horen; niet in Nederland, maar ook niet daarbuiten. Misschien zijn er grotere stemmen of sterren,
maar eerlijker, oprechter en daardoor ontroerender dan de zangers in deze uitvoering kan ik me niet voorstellen.
Hartmut Haenchen leidde orkest en solisten precies en gedetailleerd.
Er leek een soort compleet gedeeld begrip voor de muziek te zijn waardoor de intensiteit enorm was, maar zowel de zangers als de orkestleden tegelijkertijd ook vrij en haast boven de noten leken te staan.
Bo van der Meulen
Ganze Rezension