Sinfoniekonzerte

www.revistamusical.cat, 18. Januar 2012
El reclam principal del concert era la veu de la soprano Angela Denoke, “la millor Salome de l’actualitat”. Quina responsabilitat haver de demostrar aquesta sentència tan limitadora i exigent en un concert en què només se n’ofereix un fragment, més aviat diríem “el” fragment, d’aquesta coneguda òpera d’Strauss. Regles del màrqueting…

Certament que el concert tenia molts més atractius, començant per un programa ben interessant, que incloïa a la primera part la Simfonia núm. 39 en Mi bemoll major de W. A. Mozart, i una segona part que incorporava com a plat fort la dansa i escena final de l’òpera Salome de Richard Strauss, obra que venia precedida per tres cançons simfòniques del mateix autor, dues de les quals eren primeres audicions amb l’OBC.

Waldseligkeit, op. 49 núm. 1 és un bell nocturn per a veu en què Strauss sap recrear com ningú l’ambient ombrívol i misteriós d’un bosc i una nit que cau sobre una parella d’enamorats embolcallant-los amb la dolcesa i harmonia de la Natura. Strauss demana a la veu transfigurar-se en un element més d’aquest entorn gairebé màgic, amb una línia de cant gairebé sense fi i un control de les dinàmiques d’una gran subtilesa, i dificultat. Angela Denoke va lluir bé en aquest registre, i amb Ruhe meine Seele, op. 27 núm. 1, la soprano va confirmar un estat de forma millor del que se li recordava, amb un timbre més rodó i un registre més homogeni que en ocasions anteriors, i absents les tibantors al registre agut. De la intimitat de la primera cançó a la progressiva escalfor d’aquest Ruhe meine Seele tan suggeridor, podríem dir que simbolista i amb esporàdiques remembrances wagnerianes, Denoke va defensar amb energia continguda Cäcilie, per donar pas, finalment, a una escena final de Salome de molts quirats. Malgrat no ser l’acústica de la Sala Pau Casals de L’Auditori l’adient per a la veu humana, la d’Angela Denoke hi va córrer sense problemes i, encara més important, es va fusionar fantàsticament bé amb el so de l’orquestra, molt ben controlat per Hartmut Haenchen.

Precisament Haenchen, el director que restava amagat per l’òrbita mediàtica de la soprano alemanya, va ser l’altre gran atractiu del concert. Poc conegut aquí –aquest era el seu debut amb l’OBC–, el director alemany és un reputat director operístic –durant tretze anys va dirigir l’Òpera d’Holanda– i és considerat especialment per la seva interpretació d’Strauss, Wagner i Mahler. No calia llegir el seu currículum per esbrinar-ho. Si ja a la primera part va sorprendre amb un Mozart molt net i ordenat, amb una corda particularment notable, i amb una versió molt pròpia malgrat tractar-se d’un director convidat, a la segona part, amb Strauss va aconseguir portar els músics cap al seu terreny, fent un Strauss com ha de ser, contrastat i molt extremat. Elevat en els lieder romàntics, agressiu i potent en la dansa dels set vels i el final de Salome, Haenchen va donar ales a una orquestra que, no ens cansarem de dir-ho, quan vol, pot sonar molt bé.
Mercedes Conde Pons
abc, 16. Januar 2012
abc, 16.1.2011

El programa de este fin de semana de la OBC tenía como principal atractivo un puñado de «Lieder» de Richard Strauss, así como la escena final de su ópera «Salome». Pero el menú musical también anunciaba una de las últimas sinfonías de Mozart, la «39, en Mi bemol, K. 543», una pieza de madurez llena de sorprendentes novedades sonoras que el conjunto catalán asumió con absoluto dominio.
La OBC, ya sin su Festival Mozart, sigue sin embargo ganando enteros en el ámbito clásico bajo la batuta titular de Pablo González, consiguiendo en esta ocasión un sonido equilibrado y muy propio del estilo galante gracias al trabajo, frío pero bien expuesto, de Hartmut Haenchen desde el podio. La segunda parte estuvo consagrada a Strauss, primero con tres «Lieder» orquestales muy bien asimilados por el conjunto, compartiendo protagonismo con una Angela Denoke que demostró conocerlos y quererlos, sabiendo cómo hacerlos brillar con sus medios. Su emisión, de escasa potencia ante el vendaval straussiano y de armónicos justos, se vio resentida en varias ocasiones no solo por el volumen orquestal, sino también por la ya conocida acústica de la sala.
Su particular estilo en el fraseo, atacando los agudos con exceso de apoyaturas y mirando a grandes como la Janowitz, no siempre le ayudó, tal y como se puso de manifiesto en la exigente escena final de «Salome», aunque sí le dio resultados en, por ejemplo, «Caecilia», cantado con fuerza y energía. Haenchen le ayudó en todo momento, especialmente en la impresionante página que pone fin a una de las óperas más interesantes de Strauss, pero a pesar de ello Denoke, siempre expresiva y eficaz desde el punto de vista dramático, no llegó bien a los sobreagudos, su punto débil más que evidente. Pero cinco notas caladas no restan enteros a una actuación inteligente, ya que la cantante sabe comunicar en un terreno de extrema dificultad como este.
Lo mejor de la velada, al fin y al cabo, no fue la visita de la soprano, sino una OBC de brillante sonoridad.
www.elpuntavui.cat, 15. Januar 2012
... Denoke va venir acompanyada d'una batuta de prestigi, Hartmut Haenchen, que va saber emmotllar les erupcions paroxístiques de l'orquestra a les possibilitats de la soprano (mèrit doble, je que l'acústica de L'Auditori penalitza les veus solistes) i que gairebé va controlar del tot els deliris kitsch de la Dansa dels set vels.
Xavier Cester
Opera Magazine, 01. September 2010
Musically, this Salome rose to most of Strauss’s outrageous demands. Hartmut Haenchen paced the score with precision, making sure that the climaxes and endless uplifts had their desired effect; and he was supported by an ROH orchestra in the best of summer form, with those insinuating woodwind solos always outstanding.
Roger Parker
http://www.momus.hu, 06. August 2010
Hartmut Haenchen dirigált, meggyőzően, és meggyőző volt szinte az egész szereposztás.
Igazán kiugró teljesítmények nem születtek, de gyenge teljesítések sem, így inkább egy névsor álljon itt:...
Heiner Lajos
www.klassik.com, 30. Juli 2010
Hartmut Haenchen am Dirigentenpult interpretiert Strauss’ monströse Partitur überaus durchsichtig und detailliert.
Dr. Rainhard Wiesinger
The Spectator (GB), 24. Juli 2010
She is enormously helped by the conducting of Hartmut Haenchen, whose fleet and light touch in this repertoire pays off in making this seem, though it wasn’t, the shortest Salome I’ve ever heard. ...The last dissonant scrunch of the orchestra was impressively noisy and sustained, and had the full measure of the piece.
Michael Tanner
http://fanaticosdaopera.blogspot.com, 19. Juli 2010
http://fanaticosdaopera.blogspot.com, 19. Juli 2010

A orquestra da Royal Opera House esteve ao seu melhor nível e proporcionou-nos outra interpretação superior, de cortar a respiração, viva, dramática, dando-nos toda a sumptuosidade tímbrica que faz justiça à música de Strauss. Foi superiormente dirigida pelo maestro Hartmut Haenchen.
Segunda-Feira
http://operagurl.wordpress.com, 17. Juli 2010
There is one part of this production with which I cannot find fault, and that is the wondrous music rising from the orchestra pit. Conducted by Hartmut Haenchen I have rarely heard the Orchestra of the Royal Opera House on such good form, which is really saying something. They were tightly held together, but with fluidity and room to breathe, and no where was this so prominent than during the Dance of the Seven Veils. Just breathtaking.If nothing else, this is a piece of music which I consider to be the composer’s masterpiece, and which is always a joy to hear, particularly when performed by such a brilliant orchestra.
Stella Bell
http://blog.goo.ne.jp, 10. Juli 2010
オーケストラも素晴らしかったです。シュトラウスの時に豪快で、緊張感ああふれる、劇的なこの音楽を見事に演奏しきっていたと思います。指揮者のHartmut Haenchenさんは、私は初めてですが、迷いのない堂々たる指揮ぶりでした。「サロメ」は東京の新国立劇場で、上岡氏の指揮で3年前(たしか)に見たことがありますが、音楽や演奏にここまでの感動はありませんでした。今日のオーケストラは素晴らしかったと思う。
www.concertonet.com, 08. Juli 2010
Dans la fosse, Hartmut Haenchen dirige un orchestre en forme superlative, qui sait rendre avec raffinement la luxuriance de la partition de Strauss.
Claudio Poloni
www.bloomberg.com, 08. Juli 2010
Conductor Hartmut Haenchen matches the action by holding back the brass until the white-knuckle climax. It’s one of those rare operatic nights when everything comes together like a dream.
Warwick Thompson
www.operamagazine.nl, 07. Juli 2010
Uiteraard mag ook het ROH-orkest onder leiding van Hartmut Haenchen niet onvermeld blijven. Haenchen past zich nauwkeurig aan het volume van de zangers aan, waardoor soms wat expressiviteit verloren gaat, maar zeker naarmate de avond vordert, klinken er sublieme passages uit de bak. Met – zoals het hoort – een hoogtepunt aan het einde, als de blazers in volmaakte balans de climax van de slotscène bekronen. Ondanks mijn scepsis kon dát me niet onberoerd laten.
Jordi Kooiman
Daily Express, 07. Juli 2010
..the real star of this opera is Richard Strauss's music, conducted with great passion by Hartmut Haenchen. With long and powerful orchestral passages without any singing, and passages of singing with minimal accompaniment, Strauss has a wonderful way of creating a counterpoint between the emotions of the characters and the emotion of the music.
This is what real opera ought to be about, and when the intensity on stage is as great as in this blood-swilling production, it is a marvelous experience.
William Hartston
www.maturetimes.co.uk, 07. Juli 2010
The orchestra is conducted by Harmut Haenchen. Strauss’s score is a wonderful, unforgettable experience. The music, unfailingly dramatic and erotic, is thrilling.
Robert Tanitch
www.theartsdesk.com, 07. Juli 2010
...Now it returns with Angela Denoke, an even more compelling actress with a far healthier soprano voice. In league with Hartmut Haenchen's pacy conducting she makes you think first, what an incredible score, and only then, what a brilliant production....It's important that the shaggy prisoner's rants do even more to turn Salome's wits than the depraved court around her, and in conjunction with Haenchen's forward propulsion, that was powerfully underlined here, culminating in a truly horrible curse over Salome's recumbent figure.
Haenchen's conducting inspires confidence from the first, spacious clarinet run conjuring the Palestinian night. He whips up a precise storm in the vortexes of frustrated desire, makes sure there are no longueurs in the early stages, as there can be with a less expert pacing, finds funny little rhythmic kinks in the dance and encourages eerie string slides - never more striking than the smeary lines after Salome has kissed the head - as well as bubbling woodwind detail. I've heard more refined accounts, but never one which kept the momentum going better or gave one more cause to marvel at the fact that, 105 years on, Strauss's score has lost none of its power to stun and bewitch.
David Nice
The Guardian, 06. Juli 2010
In the pit, Hartmut Haenchen is lyrical and refined
Tim Ashley
www.whatsonstage.com, 06. Juli 2010
The whole event swept along by Maestro Haenchen who hit all the dramatic cues.... terrifying, decadent, repulsive and fascinating.
M.L.Edwards
www.thestage.co.uk, 05. Juli 2010
Conductor Hartmut Haenchen delivers a riveting account of the score, with the ROH orchestra on searing form.
Georg Hall
The Telegraph, 05. Juli 2010
Hartmut Haenchen conducted a sturdy orchestral performance.
Rupert Christiansen
www.opera-britannia.com, 05. Juli 2010
The glory of all Straussian scores is not just the female voice, but the orchestra. This mighty score was given a superb and beautifully judged account by the Royal Opera House Orchestra under the direction of Hartmut Haenchen. It never ceases to surprise you just how much of this score is decidedly lighter in texture than one would imagine, with Strauss often cosseting the singers, rather than swallowing them in a huge inferno of sound. From the exquisitely brief clarinet introduction, this exotic and middle-eastern tinged score bristled throughout the evening. The heavier passages were semi-blistering and the finale a nervous, twitching pastiche of screaming woodwind. It was a near faultless performance, which made you admire all the more the deft precision of the orchestral players, from the pinched high Bs of the double basses as Salome nervously awaits the execution of Jochanaan, to the virtuoso xylophone played during the “Dance of the Seven Veils”.
Anthony Lias
The Times, 05. Juli 2010
...However, it (and much else) is expertly conducted by Hartmut Haenchen, and the Royal Opera orchestra is on rumbustious form all evening.
Richard Morrison
www.larazon.es, 05. Juli 2010
Temporada del Covent Garden
Recepción triunfal

.... además de la intensa Salomé de Denoke, convincente en una línea más lírica que la gran Stemme en el Real. Dos grandes maestros –Pappano y Haenchen– cubrieron con creces las expectativas musicales de los aficionados. Dos de las tres atractivas producciones se habían visto ya en Valencia («Figaro» y «Boccanegra»), mientras «Salomé» fue un interesante trabajo traído a tiempos actuales.
José M. IRURZUN
http://intermezzo.typepad.com, 05. Juli 2010
The Royal Opera House orchestra played the difficult score well, if not flawlessly, for Hartmut Haenchen, who brought exemplary pace, balance, and the hard-edged discipline demanded by McVicar's unsentimental vision.
Ronan Collett
Financial Times, 04. Juli 2010
The conductor, Hartmut Haenchen, paces the music sweetly
Andrew Clark
dpa, 04. Juli 2010
Deutsche Künstler triumphieren bei «Salome» in London

London (dpa) - Die deutsche Sopranistin Angela Denoke ist bei ihrem ersten Auftritt als Salome in der gleichnamigen Oper von Richard Strauss am Londoner Opernhaus Covent Garden umjubelt worden. Kritiker lobten am Sonntag sowohl die Qualität ihres Gesangs als auch ihre Schauspielkunst. Auch der deutsche Dirigent Hartmut Haenchen wurde am Samstagabend vom Publikum mit stürmischem Beifall gefeiert.
http://markronan.wordpress.com, 04. Juli 2010
The evening belonged to Angela Denoke in the title role, and Hartmut Haenchen in the pit, who drew a mixture of gentle lyricism and immense power from the orchestra. When Salome sings of kissing the lips on the severed head of the Baptist, the orchestra roars forth, and Ms. Denoke shows a sense of triumphalism rather than necrophilia in her tone and body language.
The performance however was excellent. Johan Reuter sang the Baptist with emotional sincerity, grappling physically with Salome, and in this revival staying upright more than Michael Volle was permitted to do in the 2008 original. Gerhard Siegel was a fine Herod, showing impotence in the face of Salome, the same characteristic he showed as Mime in the face of Siegfried during his performances in the Ring three years ago. Irina Mishura looked gorgeous and sounded suitably imperious as Herodias, and I was particularly impressed by the bass power of Michael Courjal as the First Soldier. But it was Angela Denoke whose singing I found so strikingly good, and though I prefer a little more sexiness in the portrayal of Salome, particularly in the dance, this was a powerfully convincing performance. And then of course there was the huge orchestra, so brilliantly conducted by Hartmut Haenchen.
Mark Ronan
www.whatsonstage.com, 04. Juli 2010
There's little pillowy exoticism from conductor Hartmut Haenchen either. His brutally realised interpretation is truly modernist, anticipating the flinty edges of Strauss's next and even more daring opera, Elektra. He paces superbly, never overwhelming the singers with the dense orchestration, and holding back enough to unleash the final climax with a terrifying force.
Jenny Beeston
www.musicalcriticism.com, 04. Juli 2010
In the pit, Hartmut Haenchen delivered the goods when required, not least in the scrunching anti-apotheosis.
Hugo Shirley
http://classical-iconoclast.blogspot.com, 04. Juli 2010
Hartmut Haenchen's experience in modern German repertoire makes his Strauss and disturbing, shaping colours languidly, legato curling like a snake. This was wonderful playing, and made the evening worthwhile. A good musical experience. Great playing, great singiung all round.
Doundou Tchil
http://blogs.independent.co.uk, 04. Juli 2010
And when did you last hear an orchestral performance where truly the loudest sound in the entire evening was the monstrous discord with which Strauss caps the fulfillment of those desires. Hartmut Haenchen nailed that and then some.
Edward Seckerson
http://boulezian.blogspot.com, 04. Juli 2010
... he captured a fine balance between demands of the dance and colouristic fantasy. The orchestra was on fine form after a slight initial thinness of tone, strings gleaming as if instantiating the jewels with which the Tetrarch vainly tries to pay off Herodias’s daughter.
Mark Berry
Opernwelt, 01. Dezember 2006
Opernwelt, Heft 12 2006

SENSUALISMUS: Hartmut Haenchen dirigiert „Salome“

Für die exzeptionelle Qualität dieser Reprise bürgte ein Mann, der zum ersten Mal am Pult des Pariser Opernorchesters stand: Hartmut Haenchen. Der langjährige Musikdirektor der Nederlandse Opera nutzt sein Debut in dem 2700-Plätze-Haus an der Place de la Bastille für ein plastisches, ausgewogenes „Salome“-Dirigat. Haenchen geht nicht mit scharfer Klinge zu Werk, er seziert die durchkomponierte Großform nicht als eiskalter Anatom (wie Kent Nagano 2005 in Dresden). Das Gewicht liegt bei ihm auf der sensualistischen Dimension der Musik, auf der luxurierenden Pracht ihres feinmaschigen Gewebes. Doch stellt Haenchen nicht bloß Effekte aus, nie schneidet er prahlerisch auf; sein interpretatorisches Maß ist, im Gegenteil, eine luftige, nachgerade impressionistisch anmutende Transparenz.
Von dieser Klarheit profitieren besonders die Solisten.....

Albrecht Thiemann
Le Canard (F), 04. Oktober 2006
...Faut dire que Hartmut Haenchen fait un boulot du tonnerre dans la fosse d’orchestre. Une très grande et belle soirée!
Luc Décygnes
www.classictoulouse.com, 01. Oktober 2006
www.classictoulouse.com

Pour ses débuts dans la fosse de l'Opéra de Paris, le chef allemand Hartmut Haenchen s'empare avec passion de la sulfureuse partition de Richard Strauss et la porte à incandescence, servi en cela par des phalanges maison dans une forme éblouissante. Habitué du grand répertoire lyrique, Hartmut Haenchen en possède tous les méandres et nous offre ici à entendre un ruissellement sonore de toute beauté.

Robert Pénavayre
Le Monde (F), 25. September 2006
Hartmut Haenchen revivifie "Salomé"

AUSSI TENU QUE TENDU

On se réjouit de trouver en fosse, pour la première fois à l'Opéra de Paris, l'ancien directeur musical de l'Opéra d'Amsterdam, l'Allemand Hartmut Haenchen. On se souvient d'avoir notamment entendu ce musicien, inconnu en France, diriger Lulu, d'Alban Berg, de manière idéale, avec un lyrisme qui jamais ne fait fi des détails. Dans Salomé, la pâte orchestrale est aussi tenue que tendue, les détails et les équilibres respectés, et l'orchestre de l'Opéra n'a que rarement sonné aussi somptueusement.
Gérard Mortier aurait été bien inspiré d'inscrire M. Haenchen au consortium de sept chefs (Sylvain Cambreling, Christoph von Dohnanyi, Valery Gergiev, Vladimir Jurowski, Marc Minkowski, Kent Nagano, Esa-Pekka Salonen) annoncé il y a deux ans, et dont la plupart ne dirigent jamais à l'Opéra de Paris (parce qu'ils sont fâchés, en délicatesse avec l'orchestre, trop occupés ou malades).
Renaud Machart
Le Figaro (F), 23. September 2006
Il était grand temps qu’on découvre à Paris le chef allemand Hartmut Haenchen, 63 ans. Un vrai maître du style straussien, qui a bien compris qu’il n’y a pas de fossé entre la moderne Salomé et classique Chevalier à la rose, canalisant la sauvagerie de la partition avec aine clarté et un contrôle auxquels l’Orchestre de l’Opera, en grande forme, répond avec un tranchant et une exactitude de tout premier ordre.
Christian Merlin
La Croix (F), 21. September 2006
Sous la direction très classique d’Hartmut Haenchen,l’orchestre sonne somptueusement.
Jean-Luc Macia
Le Monde (F), 20. September 2006
Hartmut Haenchen revivifie "Salomé"

AUSSI TENU QUE TENDU

On se réjouit de trouver en fosse, pour la première fois à l'Opéra de Paris, l'ancien directeur musical de l'Opéra d'Amsterdam, l'Allemand Hartmut Haenchen. On se souvient d'avoir notamment entendu ce musicien, inconnu en France, diriger Lulu, d'Alban Berg, de manière idéale, avec un lyrisme qui jamais ne fait fi des détails. Dans Salomé, la pâte orchestrale est aussi tenue que tendue, les détails et les équilibres respectés, et l'orchestre de l'Opéra n'a que rarement sonné aussi somptueusement.
Gérard Mortier aurait été bien inspiré d'inscrire M. Haenchen au consortium de sept chefs (Sylvain Cambreling, Christoph von Dohnanyi, Valery Gergiev, Vladimir Jurowski, Marc Minkowski, Kent Nagano, Esa-Pekka Salonen) annoncé il y a deux ans, et dont la plupart ne dirigent jamais à l'Opéra de Paris (parce qu'ils sont fâchés, en délicatesse avec l'orchestre, trop occupés ou malades).
www.altamusica.com, 20. September 2006
Excellente réussite du reste que cette reprise très bien distribuée et dirigée avec une violence crue par Hartmut Haenchen.

Une direction analytique et anguleuse

Excellente surprise en fosse que la lecture implacable et anguleuse d’Hartmut Haenchen, qui risque pourtant de frustrer les amateurs de hammam sonore et de sensualité exacerbée. Mais le geste analytique, l’attention perpétuelle à l’acuité des timbres, l’exposition du drame en lumière saturée produisent une lecture au scalpel explorant une optique tout à fait possible. L’Orchestre de l’Opéra sonne avec beaucoup de présence, sans toutefois écraser le plateau, et le chef allemand réserve quelques éruptions impressionnantes – la percussion –, préfigurant largement la violence d’Elektra et imprimant à la partition une tension continue.
www.operacritiques.free.fr, 20. September 2006
Harmut Haenchen fait un travail sur l'orchestre comme on a rarement entendu à l'ONP. Un travail sur les timbres remarquable (chaque solo semble trouver une couleur particulière à son intervention) avec une tension et une théâtralité rarement entendue à l'ONP. L'équilibre avec les voix est particulièrement bien réalisé. L'an dernier c'est Behlolavek qui transcendait l'orchestre de l'ONP dans Rusalka, cette année c'est Haenchen qui le fait dans Salomé. Bravissimo maestro.
Une reprise à ne pas rater en raison à une très bonne distribution et une direction d'orchestre d'une rare qualité !
www.operacritiques.free.fr, 20. September 2006
Harmut Haenchen fait un travail sur l'orchestre comme on a rarement entendu à l'ONP. Un travail sur les timbres remarquable (chaque solo semble trouver une couleur particulière à son intervention) avec une tension et une théâtralité rarement entendue à l'ONP. L'équilibre avec les voix est particulièrement bien réalisé. L'an dernier c'est Behlolavek qui transcendait l'orchestre de l'ONP dans Rusalka, cette année c'est Haenchen qui le fait dans Salomé. Bravissimo maestro.
Une reprise à ne pas rater en raison à une très bonne distribution et une direction d'orchestre d'une rare qualité !
www.altamusica.com, 20. September 2006
Excellente réussite du reste que cette reprise très bien distribuée et dirigée avec une violence crue par Hartmut Haenchen.

Une direction analytique et anguleuse

Excellente surprise en fosse que la lecture implacable et anguleuse d’Hartmut Haenchen, qui risque pourtant de frustrer les amateurs de hammam sonore et de sensualité exacerbée. Mais le geste analytique, l’attention perpétuelle à l’acuité des timbres, l’exposition du drame en lumière saturée produisent une lecture au scalpel explorant une optique tout à fait possible. L’Orchestre de l’Opéra sonne avec beaucoup de présence, sans toutefois écraser le plateau, et le chef allemand réserve quelques éruptions impressionnantes – la percussion –, préfigurant largement la violence d’Elektra et imprimant à la partition une tension continue.
AFP (F), 19. September 2006
La direction musicale de l’Allemand Hartmut Haenchen est d’une louable subtilité dans le détail et ménage la montée de la tension dramatique pour aboutir à la scène ultime de délire érotique de la princesse Salomé.
VB/jcc
Algemeen Dagblad, 16. Mai 1990
Een Salome om trots op te zijn

(...) Een van de sterke punten bleek ook de grote eenheid tussen de bewegingen op het toneel en de muziek in de bak. Dat was niet alleen te danken aan de verfijnde regie-aanwijzingen, maar ook aan het flexibele en genuanceerde apel van het Nederlands Philharmonisch Orkest onder leiding van Hartmut Haenchen. Kortom: Voor de Nederlandse Opera is Salome een produktie om trots op te zijn.

Oswin Schneeweisz

Eine Salome, um stolz darauf zu sein

(...) Einer von den starken Punkten ist auch die Einheit zwischen den Bewegungen auf der Bühne und der Musik im Orchestergraben. Das war nicht allein den verfeinerten Regieanweisungen zu danken, sondern auch dem flexiblen und nuancierten Spiel des Nederlands Philharmonisch Orkest unter Leitung von Hartmut Haenchen. Kurz: Für die Niederländische Oper eine Produktion um stolz darauf zu sein.

Oswin Schneeweisz
De Telegraaf, 14. Mai 1990
(...) Het volgende liedje wordt eentonig, maar het kan langzamerhand niet luid genoeg gezongen worden: het Nederlands Philharmonisch Orkest is uitgegroeid tot een volwaardig en volwassen operaorkest. Sterker nog. Zoals het bij deze première de hels lastige Strauss-partituur speelde, kon het zonder enige twijfel wedijveren met de beste traditionele opera-orkesten van Europa. De dirigent Hartmut Haenchen heeft een enorme daad gesteld door dit orkest op zo voortreffelijke wijze de plaats te laten innemen van het Rotterdams Philharmonisch, dat bij deze produktie twee jaar geleden in de orkestbak zat. (...)

Gerard Verlinden

(...) Das folgende Lied wird eintönig, aber es kann nun nicht mehr laut genug gesungen werden: das Nederlands Philharmonisch Orkest ist aufgeblüht zu einem vollwertigen und ausgewachsenen Opern-Orchester. Stärker noch. Wie es bei dieser Premiere die schwierige Strauss-Partitur spielte, konnte es ohne Zweifel wetteifern mit den besten traditionellen Opern-Orchestern von Europa. Der Dirigent Hartmut Haenchen hat Enormes geleistet, um dieses Orchester auf so vortreffliche Weise den Platz des Rotterdams Philharmonisch Orkest einnehmen zu lassen, das bei dieser Produktion vor zwei Jahren im Orchestergraben saß. (...)

Gerard Verlinden
de Volkskrant, 14. Mai 1990
Een van de beste prestaties van de Nederlandse Opera. Volop avontuur in een prachtige 'high tech' Salome

(...) de formidabele prestatie van de titelrolvertolkster (E.M. Bundschuh) en het aandeel van dirigent Hartmut Haenchen maken deze produktie opnieuw tot een van de beste van de Nederlandse Opera in het nieuwe theater. In 1988 had Haenchen het Rotterdams Philharmonisch Orkest tot zijn beschikking. Ik was toen vooral onder de indruk van de kolkende orkestrale vulkaan die hij wist te suggereren. Geen eenvoudige zaak in de droge akoestiek van het Muziektheater. Dit keer zit het Nederlands Philharmonisch, Haenchens eigen orkest, in de bak. De muzikale chef van de Opera kan zich gelukkig prijzen: met zijn eigen ensemble weet hij het hoge instrumentale niveau van de eerste serie voorstellingen te handhaven. Het NedPhO reageert imposant, kleurrijk, soepel en alert op de aanwijzingen van Haenchen, die met even grote gedrevenheid de onheilspellende stilten als de hysterische razernij in Strauss' partituur weet neer te zetten. (...)

Hans Heg

Eine der besten Leistungen der Niederländischen Oper

(...) die kollosale Leistung der Darstellerin der Titelrolle (E.M. Bundschuh) und der Anteil des Dirigenten machen diese Produktion aufs Neue zu einer der besten Leistungen der Niederländischen Oper im neuen Theater. 1988 hatte Haenchen das Rotterdams Philharmonisch Orkest zur Verfügung. Es war damals vor allem der Eindruck des kochenden Vulkans, den er suggerieren konnte. Keine einfache Sache in der trockenen Akustik des Musiktheaters. Diesmal sitzt das Nederlands Philharmonisch Orkest im Graben, Haenchens eigenes Orchester. Der musikalische Chef der Oper kann sich glücklich preisen: Mit seinem eigenen Ensemble wußte er das hohe instrumentale Niveau der ersten Vorstellungsserie zu halten: Das Nederlands Philharmonisch Orkest reagierte imposant, farbenreich, geschmeidig und aufmerksam auf die Anweisungen von Haenchen, der mit großer Überzeugungskraft die unheilvolle Stille und die hysterische Raserei in Strauss’ Partitur umzusetzen weiß. (...)

Hans Heg
Het Parool, 14. Mai 1990
Een weergaloze Salome

Een orkestbak vol scheurende en verschroeiende klanken, een sopraan met de snijdende klank van een cirkelzaag en de in al z'n eenvoud wellicht mooiste enscenering uit de geschiedenis van Het Muziektheater: de reprise van Strauss’ "Salome" was weer net zo'n overrompelende theatrale ervaring als de eerste keer. Met een Nederlands Philharmonisch Orkest in ongehoord goede vorm, dat het orkest van die veelbejubelde opera van Brussel eens te meer deed verbleken tot een armzalig provinciestrijkje. (...) Haenchen ging te werk met de omzichtigheid van een sluipmoordenaar. De muziek had aanvankelijk iets volstrekt onwerkelijks: een akoestisch spookbeeld van een klanklichaam in staat van ontbinding. Veel sluimerende waanzin (...) Haenchen slaagt er wonderwel in, parallel aan het dramatisch verloop een soort muzikale spanningsboog te creeren, de gevoelsintensiteiten zo te doseren dat er een soort symfonisch evenwicht ontstaat. Als een langzaam werkend gif drukt de collectieve gekte een steeds sterker stempel op de muziek, die de rede smoort in een draaikolk van gillende strijkers en epileptisch koper. in Salome's monoloog, een nihilistische variant op de conventionele 'Liebestod', wordt een toestand van volledige ontheemding bereikt, een muzikale ’coma vigil’. Weergaloos gedaan. (...)


Eine unvergleichliche Salome

(...) Mit einem Nederlands Philharmonisch Orkest in unerhört guter Form, daß das Orchester der vielbejubelten Oper von Brüssel einmal mehr zu einer armseligen Provinz-Kapelle verblaßt. (...) Haenchen ging zu Werke mit der Umsichtigkeit eines Meuchelmörders. Die Musik hat anfangs etwas vollständig Unwirkliches: ein klangliches Spukbild eines Klangkörpers in der Auflösung. Viel schlummernder Wahnsinn (...) Haenchen ist wunderbar erfolgreich parallel zum dramatischen Verlauf einen musikalischen Spannungsbogen zu kreieren, die Gefühlsintensitäten so zu dosieren, daß eine Art sinfonisches Gleichgewicht zur Bühne entsteht. Wie ein langsam wirkendes Gift drückt der kollektive Wahnsinn einen stets stärkeren Stempel auf die Musik, die die Vernunft in einem Strudel von schreienden Streichern und epileptischen Bläsern erstickt. In Salomes Monolog, eine nihilistische Variante des konventionellen Liebestod, wird ein zustand von vollständiger Enthemmung erreicht, ein musikalisch ’waches Komma’. Unvergleichlich gemacht.

Bas van Putten
NRC Handelsblad, 12. Mai 1990
Reprise van Salome is in alle opzichten wel bijzonder enerverend

(...) De muzikale leiding van Hartmut Haenchen is gezaghebbend en van hoog niveau. De vorige keer werkte hij in deze opera met het Rotterdams Philharmonisch Orkest, nu komt hij met zijn voortreffelijk spelende Nederlands Philharmonisch Orkest tot een zeer respectabel resultaat. Haenchen wisselt telkens moeiteloos van stemming en klankkleur, bewerkt ijzige, onheilspellende stiltes en verpletterende orkestrale effecten en doseert ook juist daartussen alles bijzonder competent. Waar de Nederlandse Opera zó kan werken met het 'eigen' orkest, is duidelijk sprake van winst.

Kasper Jansen

(...) Die musikalische Leitung von Hartmut Haenchen ist zwingend und von hohem Niveau. Das letzte Mal arbeitete er in dieser Oper mit dem Rotterdams Philharmonisch Orkest, nun kommt er mit seinem vortrefflich spielendem Nederlands Philharmonisch Orkest zu einem sehr ansehnlichen Resultat. Haenchen wechselt immerfort mühelos die Stimmungen und Klangfarben, erreicht eisige, unheilvolle Stille und zerschmetternde orchestrale Effekte und dosiert auch dazwischen alles besonders kompetent. Wenn die Niederländische Oper so mit dem eigenen Orchester arbeitet, dann ist deutlich von einem Gewinn zu sprechen.

Kasper Jansen
Opera, 01. Juni 1988
Under Hartmut Haenchen, the Rotterdam Philharmonic gave full-bodied weight and energy to the score.
Michael Davidson