Bij Philzuid houdt Hartmut Haenchens meesterschap Schubert fraai in balans
Haenchen kan deze partituur dromen
Dat harmonieuze samenspel typeerde ook de uitvoering van de Negende symfonie. Je begreep volkomen waarom collegacomponist Schumann bij het horen van deze noten uitriep in het paradijs te zijn geweest. Zonder partituur zette Haenchen het orkest in het eerste deel met langzame tempi voorzichtig in beweging. Dat de dirigent deze partituur kan dromen is zeker. Als chef van het Nederlands Philharmonisch zette hij het stuk regelmatig op het programma en in april vorig jaar dirigeerde hij het nog bij het Noord Nederlands Orkest.

Een uitvoering van dit stuk is vooral geslaagd als je je kan blijven verwonderen over wat Schubert in petto heeft. Over het rare dansje in het derde bijvoorbeeld, dat Haenchen een heerlijke zwier meegaf. Of dat levendige laatste deel, dat energiek en nergens gehaast klonk. Bij de wegstervende slotnoot was het alsof de wind was gaan liggen.
Hugo Jager
Ganze Rezension

De liederen werden afgewisseld met orkestgedeelten uit de balletmuziek voor Rosamunde. Je hoorde er het meesterschap van Haenchen aan af. Hij hield op een wonderlijke manier de instrumentengroepen in balans. Dat begon gelijk goed in het Tweede ballet, omdat Haenchen fraaie accenten uitdeelde aan de celli, die schitterend mengden met de violen. In de Derde entr’acte viel de vloeiende beweging in het weemoedige thema op, waarin de blazers zich voor even losweekten van de strijkers. De dirigent hield dat perfect in evenwicht zodat het orkest de muziek precies kon geven wat nodig was.
Hugo Jager
Ganze Rezension